წითელი ჭუპრი [თარგმნა ლუკა ბერსენაძემ]

2020-01-10
ავტორი: აბე კობო
წითელი ჭუპრი
მზე ჩადის. ხალხი მაშინვე საბუდარში ბრუნდება, მე კი დასაბრუნებელი სახლი არ გამაჩნია. სახლებს შორის მყოფ ვიწრო ადგილებში აუჩქარებლად დავდივარ. „ქალაქის ამდენ ჩამომწკრივებულ სახლს შორის ჩემი ერთიც რომ არ არის ნეტავ რისი ბრალია?“ ამ შეკითხვის ათიათასჯერ ვიმეორებ და ვაგრძელებ სიარულს.
ტელეფონის ბოძებთან მოშარდვის დროს, ხანდახან ბაწრის მოჭრილ ნაწილს ვხედავ და მასში თავის გაყრა მინდება. ბაწარი კი ჩემს ყელს ბოროტად უცქერს და ამბობს ძმაო, მოდი დავისვენოთო. მე მართლაც რომ დასვენება მინდა, მაგრამ ვერ ვისვენებ. ბაწარი არც ჩემი ძმა არ არის და არც იმაზე აქვს ამომწურავი პასუხი თუ ჩემი საკუთარი სახლი რატომ არ გამაჩნია.
ღამე ყოველთვის მოდის. და როცა ის მოდის დასვენება გარდაუვალია. დასვენებისთვის კი მაქვს სალხი. მაგრამ ასე თუა მაშინ სახლი მართლაც რომ მქონია, არა?
უცებ გავიფიქრე. ხომ შეიძლება რომ მე სერიოზულ შეცდომას ვუშვებდი ფიქრის დროს. სახლი კი არ მაქვს, არამედ უბრალოდ შეიძლება მის შესახებ დამავიწყდა. ხო, ეგ ნამდვილად შესაძლებელია. მაგალითად..., მოულოდნელად ერთი სალხის წინ გავჩერდი და გავიფიქრე ეს სახლი ჩემი ხომ არ არის მეთქი. რა თქმა უნდა, სხვა სახლებთან შედარებით, ამ სახლს ისეთი განსაკუთრებული თავისებურება არ გააჩნია, მაგრამ ამის თქმა ყველა სხვა სახლზეც არის შესაძლებელი, და ეს სულაც არ არის იმის დამადასტურებელი რომ ეს ჩემი სახლი არაა. გამბედაობა მოვიკრიბე და „აბა ჰე! მოდი კარებზე დავაკაკუნოთ.“
საბედნიეროდ ნახევრად გაღებული ფანჯრიდან პატიოსანი შესახედაობის მომღიმარმა ქალმა გამოიჭვრიტინა. იმედის ქარმა ჩემს გულთან ახლოს დაუბერა და თითქოს გული ბაირაღივით გაიშალა და იმ ქარში დაიწყო ფრიალი. მეც გავიღიმე და ჯენტლმენივით მივესალმე.
-უკაცრავად, კითხვა მაქვს. ეს ჩემი სახლი ხომ არ არის?-
ქალს სახე მაშინვე გაუშეშდა. -ოჰ..., ვინ ბრძანდებით?-
მე ახსნას ვაპირებდი, მაგრამ მაშინვე გავჩერდი. უცებ ვერ მივხვდი თუ როგორ უნდა ამეხსნა გოგოსთვის და დამერწმუნებინა იმაში რომ ჩემს ვინაობას ამ შემთხვევაში არანაირი მნიშვნელობა არ ჰქონდა. როგორ უნდა მეთქვა? უცებ სასოწარკვეთილებაში ჩავვარდი.
-ასეა თუ ისე, იმის დასამტკიცებლად მოვედი ეს ჩემი სახლი არის თუ არა.-
-ახ...- გოგოს სახეზე შიში შეეტყო. რამაც გამაღიზიანა
-თუ მტკიცებულება არ გაქვთ, საფუძვლიანად შემიძლია ვიფიქრო რომ ეს ჩემი სახლია. არა?-
-კი მაგრამ, ეს ჩემი სახლია-
-ეგ არაფრის მთქმელია. რადგან თქვენია ეს იმას კი არ ნიშნავს რომ ჩემიც არ არის. ასე არ არის?-
პასუხის ნაცვლად, ქალს სახე გაუქვავდა და ფანჯარაც მოიკეტა. აჰა, ეს როგორც ჩანს ქალის ღიმილის მიღმა დამალული ნამდვილი სახეა.
誰かのものであるということが、おれのものでない理由だという、訳の分からぬ論理を正体づけるのが、いつものこの変貌《へんぼう》である。
მაგრამ, რატომ... რატომ არის ყველაფერი ვიღაცის, მაგრამ ამავდროულად ჩემი არა? არა, ჩემსას რომ თავი დავანებოთ, ხომ იქნებოდა კარგი რომ ერთი რამ არსებობდეს რაც არც არავისი არის. დროდადრო ამას წარმოვიდგენ ხოლმე. ვთქვათ სამშენებლო ადგილი ან მასალების შესანახი საწყობის ბეტონის მილი ჩემი სახლია. მაგრამ, ამავდროულად ისინი სხვისი საკუთრებაცაა. საბოლოოდ, ვიღაცის საკუთრება რომ გახდეს, ჩემი სურვილისა და ინტერესის მიუხედავად, იმ ადგილიდან გაუჩინარდა. ან აშკარად ადგილი ისეთ რაღაცად გადაიქცა რასაც ჩემს სახლს ვეღარ დავუძახებდი.
მაშინ, ბაღის სკამზე რას ვიტყვით? რა თქმა უნდა „არა მადლობა“. ეგ მართლაც ჩემი სახლი რომ იყოს, ვიღაც ხელკეტით შეიარაღებული რომც არ მოვიდეს და იქედან გამაგდოს... ის სკამი ხომ ყველასია და ამავდროულად არავისი. ვიღაც მაინც მეტყვის:
-ჰეი! გაიღვიძე. ეს ადგილი ყველასია, მაგრამ არც არავისი. შენნაირი კაცის საკუთრება კი მით უფრო ვერ იქნება. მიდი რა, გაიარე. ესე თუ არ მოგწონს, მოგიწევს პოლიციის შენობიდან ციხეში წასვლა. მაგათ გარდა სხვა რა ადგილზეც არ უნდა გაჩერდე, იმ ადგილის გათვალისწინებით მივხვდებით, რომ შენ დანაშაული ჩაიდინე-
მოხეტიალე ებრაელი, ნუთუ ეს მე ვარ?
მზე ისევ ჩადის, მე კი სიარულს ვაგრძელებ.
სახლები.... ისინი ქრებიან, იცვლებიან, მიწაზე მდგომი უმოძრაო სახლები. მათ შორის კი არის ფიქსირებული სახის არ მქონე, მუდმივად ცვალები ხვრელები... გზები. წვიმიან ამინდში ფუნჯივით, ბუსუსებივით წამომდგარი, თოვლიან ამინდში კი უბრალოდ მანქანის ნაკვალევის სიგანედ გადაქცეული, ქარიან ამინდში ქამარივით მიმდინარე გზები. მე სიარულს არ ვწყვეტ. ჩემი სახლის არ ქონის მიზეზი ვერ მომინელებია და თავჩაქნეული დავდივარ.
ვაჰ! ვინ არის? ჩემს ფეხს რომ არის შემოხვეული. თუ ეს თავის გასაყრელი ბაწარია, ნუ ღელავ, სად გეჩქარება. მაგრამ არა, ასე არ არის. ეს წებოვანი აბრეშუმის ძაფია. დავიჭირე ხელში და რომ გამოვწიე ის გაუჩერებლად გამომყვა. უცნაურია. ცნობისმოყვარეობამ მძლია და როცა გავაგრძელე ძაფის მოწევა უფრო უცნაური რამ მოხდა. თანდათან ჩემი სხეული გადაიხარა. მიწასთან სწორად თავის დაჭერა ვეღარ შევძელი. დედამიწის ღერძი ხომ არ გადაიხარა და ამის გამო მიზიდულობის ძალის მიმართულება ხომ არ შეიცვალა?
როცა ფეხსაცმელი ჩემ ფეხს მოსცილდა და მიწაზე დაეცა, მე მივხვდი რაც ხდებოდა. დედამიწის ღერძი კი არ იყო შეცვლილი, არამედ ჩემი ფეხი იყო შემოკლებული. ძაფის დახვევასთან ერთად ჩემი ფეხიც თანდათანობით მოკლდებოდა. ეს ძაფი, ღრუბელის ქსოვილისავით დაშლილი, ჩემი ფეხი იყო.
ერთი ზედმეტი ფეხის ნაბიჯის გადადგმაც აღარ შემიძლია. უცებ გზა დავკარგე და გავშეშდი და ამ დროს ჩემს ხელში არსებულმა, აბრეშუმის ძაფად გადაქცეულმა ფეხმა მოძრაობა დაიწყო. ნაზად ამომაცოცდა, შემდეგ კი ჩემი ხელის დაუხმარებლად თვითონ გაიშალა და გველივით დაიწყო სხეულის გარშემო შემოხვევა. მარცხენა ფეხის მთლიანად დაშლის შემდეგ, ძაფი ბუნებრივად მარჯვენა ფეხზეც გადავიდა. ძაფმა საბოლოოდ ჩემი მთლიანი სხეული ტომარასავით გაახვია, ამავდროულად კი ჩემი დაშლა არ შეუწყვეტია. წელიდან მკერდამდე, მკერდიდან მხრებამდე სათითაოდ გამხსნა, დამშალა და ტომრის შიგნით გამყინა. საბოლოოდ კი გავნადგურდი.
ბოლოს მხოლოდ ცარიელი, დიდი ჭუპრიღა დავრჩი.
ასე, როგორც იქნა დავისვენებ. საღამოს მზე ჭუპრს შესანიშნავ ფერებში ღებავდა. ეს კი ნამდვილად ჩემი სახლია სადაც ვერავინ ვერ შემაწუხებს. სახლი კი მაქვს უბრალოდ მე აღარ არსებობს, რომელიც ამ სახლში დაბრუნდებოდა.
ჭუპრში დრო შეჩერებული იყო. გარეთ თენდებოდა, მაგრამ ჭუპრში ყოველთვის საღამო იყო და მის შიგნიდან ჩამავალი მზე წითლად ანათებდა. ეს თვალშისაცემი თავისებურება არ შეიძლებოდა მას თვალში რომ არ მოხვედროდა. მან ჩემი ჭუპრად გადაქცეული სხეული მატარებლის ლიანდაგზე იპოვა. თავიდან ნერვები მოეშალა, მაგრამ მალევე შეიცვალა აზრი რადგან იფიქრა რომ იშვიათი ნივთი იპოვნა და ჯიბეში ჩაიდო. ცოტა ხანი იქ ვიტრიალე და შემდეგ იმ კაცის შვილის სათამაშო ყუთად გადავიქეცი.